سڵاو!
من مرۆڤێکی ساده‌م، ئه‌م نامه‌یه‌م گه‌یشتووه‌ته ده‌ستتان، پشیله چاوسه‌وزه‌که‌م به‌جێی هێشتم. تکا ده‌که‌م، که دێنه سه‌ر ته‌رمی من، لێکۆڵینه‌وه مه‌که‌ن. ته‌نیا به‌دوای ئه‌و پشیله‌یه‌دا بگه‌ڕێن، که قردێله‌یه‌کی په‌مه‌ییم له کلکی به‌ستووه. ته‌نیا ئه‌و بکوژی منه. بفه‌رموون! سه‌رهاتی خۆم له‌گه‌ڵ پشیله‌کاندا، پێش چه‌ند خوله‌كی مردنم به‌یان ده‌که‌م.
گوێم له گۆرانییه‌کی بیانی ڕاگرتووه، منداڵێک که نازانم ناوی چییه له ته‌نیشتمدا کزۆڵ دانیشتووه، هه‌وری ڕه‌ش ئاسمانی منی داگیرکردووه، دڵم ئه‌وه‌نده توند بووه که ئیدی نازانم هه‌نگاوی چه‌ند خوله‌كی دواترم به‌ره‌و کوێ ده‌بێت. ئه‌م ماوه‌یه بڕیاره‌کانم به‌ویستی من نین، هاوڕێکانیشم درکیان به‌مه کردووه.
پشیله‌یه‌ک که نازانم چۆن هاتووه‌ته ئه‌م گه‌ڕه‌که‌وه، ته‌نانه‌ت خه‌ویشی لێ حه‌رام کردووم، شه‌وانه تا دره‌نگ له کۆڵان، لهسهر بان، له حه‌وشه‌ی ماڵه‌که‌مدا ده‌میاوێنێت. ده‌نگی ئه‌و زۆر کات له گریانی منداڵ ده‌چێت، زۆر جاریش وا ده‌زانی ده‌یه‌وێت له‌گه‌ڵ گه‌ردووندا بجه‌نگێت.
ئه‌و پشیله‌یه ژیانی منی تاڵ کردووه. زۆری بیر لێ ده‌که‌مه‌وه، هه‌موو هه‌وڵه‌کانی من بۆ کوشتنی ئه‌و تا ئێسته بێ ئه‌نجام ماونه‌ته‌وه، زۆرجاریش ده‌رفه‌تم بۆ هه‌ڵکه‌وتووه که له ناوی به‌رم، به‌ڵام ده‌ستم نه‌چووه‌ته خوێنییه‌وه. ڕۆژێک منداڵانی گه‌ڕه‌ک، به نیازی کوشتنی، وه‌دووی که‌وتبوون، به‌ڵام من لێنه‌گه‌ڕام، هێنامه‌وه بۆ ماڵه‌وه، هه‌موو گیانی خه‌ڵتانی خوێن بووبوو، چاوێکیانی خوێنی ڕه‌شی لێ ده‌چۆڕا، ده‌م و لوتیشی خوێنێکی کاڵ و لینج و چه‌ند مێشوله‌یه‌کی گیزه‌گیزکه‌ری پێوه ئاڵابوون. زۆر به‌سه‌یری هه‌ناسه‌ی ده‌دا، ده‌مگوت هه‌ر ئێسته نا ئێسته گیانی ده‌رده‌چێت، زۆر له خه‌میدا بووم، ده‌مم له ده‌می نا، به مه‌به‌ستی هه‌ناسه‌پێدانی، به‌ڵام بێ ئه‌نجام بوو. پشیله چاوسه‌وزه‌که‌م گیانی ده‌رچوو. ئه‌مه وای لێ كردم ئیتر ئه‌سته‌م بێت بتوانم دنیا به ڕووناکی ببینم، پێم وا بوو ژیان بۆ من برێتییه له تاریکی. ئاخر کام له ئێمه که چاوه‌کانی داده‌خات، ژیان به ڕووناکی ده‌بینێت! هه‌ر چۆنێک بوو بۆ ئه‌وه‌ی مردنی پشیله چاوسه‌وزه‌که له بیر خۆم ببه‌مه‌وه، ده‌ستم دایه به‌خێوکردنی پشیله.
زۆر سه‌یر که‌وتمه نێو دنیای پشیله‌کانه‌وه، وام لێهاتبوو ئێواران له‌گه‌ڵیاندا گۆشتی کاڵم ده‌خوارد، زۆر بێ مه‌به‌ست ده‌ممیاواند، له هه‌موو ئاوازێکی میاواندندا شاره‌زا بووم، ماوه‌یه‌کی زۆر ئه‌وانی له ده‌وروبه‌ری من بوون، به شێتیان له قه‌ڵه‌م ده‌دام. عه‌شقی من بۆ پشیله‌کان تا ده‌هات پتر ده‌بوو.
سه‌ره‌نجام ئه‌وه‌ی وێنام نه‌کردبوو ڕوویدا، ڕۆژێکی ساردی زستان، به‌فر تا ئه‌ژنۆ باریبوو، گێلاس خان که له‌گه‌ڵ گورگێکدا ژیانی به‌سه‌ر ده‌برد، به خۆی و گورگه‌که‌ی و سێ پیاوی به‌شانوشه‌وکه‌ته‌وه که زیاتر له سێ دێو ده‌چوون، خۆیان به ماڵه‌که‌مدا کرد. له‌و ساته‌دا من خه‌ریکی به‌چکه‌پشیله‌یه‌ک بووم، شیرم پێی ده‌دا. گێلاس خان به ده‌نگێکی گڕ و به‌رز که له لوره‌ی گورگ ده‌چوو، گوتی: (هێێێیی که‌شه، هه‌ر ئێسته پشیله‌کانت ڕه‌وانه‌ی جه‌هه‌نده‌م ده‌که‌م.)
ئه‌مه‌ی گوت و قاقایه‌کی پیرانه‌ی له گوێمدا ده‌نگی دایه‌وه. به‌چکه‌پشیله‌که‌م توند له ئامێز گرت و نوزه‌یه‌کم کرد. ته‌نانه‌ت زمانی ئه‌وه‌یشم نه‌بوو که بپرسم چی ڕوویداوه. گێلاس خان به بێ گوێدانه فرمێسکه‌کانی من، په‌تی ملی گورکه‌که‌ی لێکرده‌وه، په‌نجه‌ی بۆ من ڕاکێشا و له‌گه‌ڵ نه‌ڕه‌یه‌کی دڕندانه‌دا، هه‌تا هێزی هه‌بوو له پشته‌ملی گورکه‌که‌ی سره‌واند.
گورکه‌که شاڵاوی بۆ هێنام، پشیله‌که‌م له ئامێزدا بوو، که شه‌قێکم له لمۆزی گورکه‌که سره‌واند و ڕامکرد. ده هه‌نگاوم نه‌نا، که گورکه‌که قه‌پێکی له قاچی چه‌پم گرت و به زه‌ویدا که‌وتم، ئا له‌و کاته‌دا پشیله‌که‌م له ده‌ست که‌وته‌خواره‌وه، فیچقه‌ی خوێنی قاچی چه‌پم به‌ری چاوه‌کانمی تاریك داهێنا. ئه‌وه‌نده‌م ئاگا لێبوو، که گورکه‌که په‌لاماری سه‌ری پشیله‌که‌ی دا، تا گیانی ده‌رنه‌چوو وازی لێی نه‌هێنا. سێ پیاوه‌که که زیاتر له دێو ده‌چوون، منیان ده‌ستدایه و نازانم دوای چه‌ند کاتژمێر بوو، که به ئاگا هاتمه‌وه و له‌نێو ماڵه‌که‌ی گێلاس خاندا خۆم بینییه‌وه. ئه‌و گێلاس خانه‌ی تا دوێنێ من وه‌ک جوانترین ئافره‌تی سه‌رزه‌مین تێم ده‌ڕوانی، ئیدی ئه‌و ژنه نه‌بوو که له ئه‌ندێشه‌کانی مندا ده‌سووڕایه‌وه. سێ ڕۆژان بێ ئه‌وه‌ی گێلاس خان ببینم له ماڵه‌که‌یدا مامه‌وه. دوای ئه‌وه‌ی که ئازادی کردم، چوومه‌وه بۆ ماڵه‌وه. به‌ڵام ئیدی من چۆن ژیانێکم ده‌بێت، قاچی چه‌پم که هه‌رگیز بێ ئازار نابێت، له ماڵێکدا که خاڵییه له ده‌نگی پشیله‌کان، ژین ده‌گوزه‌رێنم. منێک که له‌گه‌ڵ هه‌راوهوریای پشیله‌کان که‌یفم خۆش بوو، ئه‌وان خواردنی نێو ته‌نه‌که‌زبڵه‌کانیان ده‌هێنایه‌وه و پێکه‌وه ده‌مانخوارد، من ئه‌وانم هه‌رگیز نه‌بینییه‌وه، ژیانیش ئه‌و واته‌یه‌ی نه‌مابوو که له‌گه‌ڵ پشیله‌کاندا ژیان ده‌ست پێ بكه‌مه‌وه. ئه‌و پشیلانه‌ی هه‌ندێکیانم خۆشده‌ویستن و به‌زه‌ییشم به هه‌ندێکی تریاندا ده‌هاته‌وه. ماوه‌ی ساڵێکم به ئازاری قاچی چه‌پم و به بێ بوونی پشیله‌کان به‌ڕێ کرد. ئێسته ساڵێک و حه‌وت مانگم به‌ڕێ کردووه، که پشیله‌یه‌کی چاوسه‌وز بۆ هه‌میشه بێداری کردووم. ده‌مه‌وێت بڵێم خۆشه‌ویستی ئه‌م پشیله‌یه مردنی هه‌موو ئه‌وانی تری له‌بیر بردمه‌وه، ده‌بێت بڵێم له‌گه‌ڵ ده‌رکه‌وتنی ئه‌و پشیله چاوسه‌وزه‌دا، گورکه‌که‌ی گێلاس خان به‌نه‌خۆشی تۆپی، گێلاس خانیش دوای مردنی گورکه‌که‌ی له گه‌رماوه‌که خۆی سوتاند.
من ئه‌م پشیله‌یه‌م ئه‌وه‌نده خۆش ده‌وێت، هیچ چرکه‌یه‌کی ژیانم نییه بیری لێ نه‌که‌مه‌وه. ده‌بێت بڵێم خۆشویستنی من بۆ ئه‌و، هیچ په‌یوه‌ندیی به ژیانی ڕابردوومه‌وه نییه. گوتیشم که هه‌رگیز ئاره‌زووی ئه‌وه‌م نه‌بووه بڕۆمه‌وه ناو دنیای پشیله‌کان، به‌ڵام ئه‌م پشیله چاوسه‌وزه جیاواز له‌وانی دی منی گه‌ڕانده‌وه بۆ ژیان، ژیانێک، هه‌رچه‌نده له‌به‌ر چاوی من تاریکه، جگه‌له‌وه‌ی بیری خۆکوشتنم له هه‌ناسه‌دان زیاتره، به‌ڵام یه‌ک هه‌وڵیشم نه‌داوه بۆ خۆکوشتن، چونکه پێم وایه هه‌ر مرۆڤێک ده‌بێت له خاڵی سفری پوچیی ژیانیدا بیرکردنه‌وه‌یه‌کی له‌و چه‌شنه‌ی هه‌بێت و دوای نه‌خات. من له‌گه‌ڵ ئه‌م پشیله‌یه‌دا ژین ده‌گوزه‌رێنم، به‌ڵام هه‌میشه بیر له‌و سێ پیاوه ده‌که‌مه‌وه که زیاتر له دێو ده‌چوون، نه‌کا ئه‌م پشیله‌یه‌یشم له بن ده‌ست ده‌ربێنن، که تاکئومێدی ژیانی منه. بۆیه ده‌بێت تا له‌م ژیانه‌دا بم، له ژووری پێنجه‌می خانووه تاریکه‌که‌مدا له‌گه‌ڵ ئه‌م پشیله‌یه‌دا ڕۆژه‌کان تێپه‌ڕ بكه‌م. ئه‌و پشیله‌یه‌ی به چاوه‌کانیدا دیارن ئاره‌زووی گه‌ڕانی هه‌موو جیهان ده‌کات، چه‌ند سه‌خته ژیان له‌گه‌ڵ زینده‌وه‌رێکدا که تانه له بێ جووڵه‌ییی قاچی چه‌پ و خۆزیندانی کردنی مرۆڤێک ده‌دات و هه‌میشه بیر له ده‌ره‌وه‌ی ماڵه‌که‌ت بکاته‌وه، سه‌رە‌ڕای ئه‌وه‌ی به کێشی گه‌ردوون ته‌نانه‌ت ئازاره‌کانیشیت خۆش بوێت. چه‌ند سه‌یره عاشقبوون. چه‌ند سه‌یره پشیله‌یه‌کت خۆشبوێت. ده‌مه‌وێت بۆ دوایینجار بیرکردنه‌وه‌کانم بۆ عه‌شق ته‌رخان بکه‌م. ده‌مه‌وێت بڵێم چاوه‌سه‌وزه‌کانی تا ڕاده‌ی نه‌خۆشخستن عاشقیان کردووم، که چاو له یاده‌وه‌ریییه‌کانی ده‌که‌م له‌رز دامده‌گرێت، له چرکه‌ساتی بیرکردنه‌وه‌کانم هه‌رگیز نه‌مزانیوه وه‌ک مرۆڤێک لهسهر زه‌ویم! من جگه له‌وه‌ی ده‌توانم بگریێم، له دواساته‌کانی ته‌مه‌نمدا، له پات‌کردنه‌وه‌ی خۆشه‌ویستیم بۆی چیدیکه‌م پێ ناگوترێت.