مه‌یتبه‌ر

یه‌كه‌م ئێواره‌ی‌ بوو ڕووبه‌ڕووی‌ ته‌رمێكی‌ وا ترسناك ببێته‌وه‌، ئه‌و ته‌رمه‌ له‌ لایه‌ن كۆمه‌ڵێك گه‌نجه‌وه‌ دۆزرابووه‌وه‌، له‌ناو ته‌لیسێكی‌ قاوه‌ییدا، ته‌رمه‌كه‌ پیاوێكی‌ ڕه‌شتاڵه‌ی‌ لاوازبوو، له ‌ناوقه‌ددا كردبوویان به‌دوو كه‌رته‌وه‌، دیاربوو به‌ ته‌ور بڕدرابووه‌وه‌، گه‌نجه‌كان له‌ پێش ئه‌فسه‌ری‌ لێكۆڵه‌ره‌وه‌ ئه‌وه‌یان کوتبوو كه‌ نازانن له‌ كوێ دۆزیویانه‌ته‌وه‌ و ته‌نانه‌ت كاته‌كه‌یشیان نه‌ده‌زانی‌، ئه‌فسه‌ره‌كه‌ له‌ كۆتایی و وه‌ڵامی‌ لێكۆڵینه‌وه‌كه‌دا کوتبووی‌ ئه‌وان له‌ ترسا بیریان چووه‌ته‌وه‌، كه ‌ئه‌وه‌یش گه‌وره‌ترین كاره‌ساته‌ و گشت هه‌وڵه‌كان بێ مایه‌ ده‌كه‌نه‌وه‌.

چاوه‌سه‌وزه‌کانی پشیله‌

سڵاو!
من مرۆڤێکی ساده‌م، ئه‌م نامه‌یه‌م گه‌یشتووه‌ته ده‌ستتان، پشیله‌ چاوسه‌وزه‌که‌م به‌جێی هێشتم. تکا ده‌که‌م، که‌ دێنه‌ سه‌ر ته‌رمی من، لێکۆڵینه‌وه‌ مه‌که‌ن. ته‌نیا به‌دوای ئه‌و پشیله‌یه‌دا بگه‌ڕێن، که‌ قردێله‌یه‌کی په‌مه‌ییم له‌ کلکی به‌ستووه‌. ته‌نیا ئه‌و بکوژی منه‌. بفه‌رموون! سه‌رهاتی خۆم له‌گه‌ڵ پشیله‌کاندا، پێش چه‌ند خوله‌كی مردنم به‌یان ده‌که‌م.